چندین هزار اعدامی تاکنون و چند هزار نفر در صف اعدام؛ اعدادی هولناک که ظاهرا تمامی ندارند و از این رو بسیار نگران کننده به نظر می‌رسند و این شبهه را ایجاد می‌کنند که آیا شیوه مبارزه مان با مواد مخدر نیازمند بازنگری اساسی نیست؟
به گزارش «تابناک»، همجواری کشورمان با کانون تولید مواد مخدر جهان، یعنی افغانستان، در سالیان طولانی مشکلات زیادی نصیب کشورمان کرده و لطمات زیادی بر پیکره جامعه ایرانی وارد آورده؛ چه از بابت مواد مخدری که برخی هموطنانمان و خانواده هایشان را به نابودی می‌کشاند، چه از باب مشارکت بعضی هموطنانمان در قاچاق این محصولات مخدر که گاه به اعدام ایشان منجر می‌شود و چه از این نظر که در مسیر مقابله با این فرایندها، شماری از هموطنانمان به شهادت می‌رسند.
سالهای سال است که این چرخه ادامه دارد و مخدرهای تولید شده در افغانستان، به گرفتن جان بسیاری از ایرانیان به شیوه های مختلف منجر می‌شود و همچنان راه مقابله با این پدیده شوم، بازرسی خودروها در مسیرهایی است که از مرزهای کشورمان شروع می‌شوند و به شهرهای پرجمعیت کشورمان ختم می‌شوند؛ مسیرهایی از شرق به غرب که در طولشان برخی قاچاق مواد را با مشقات و خطراتش به جان می‌خرند و بعضی برای مقابله با ایشان تمام توانشان را به کار گرفته و گاه جان بازی می‌کنند.
دردناک اینجاست که میبینیم در تقابل این دو گروه، نرخ مواد مخدر افزایش می‌یابد و از یکسو زیان مصرف کنندگان این افیون افزایش می‌یابد و از سوی دیگر، سود قاچاقچیان رشد چشمگیری می‌یابد که هیچ کدام مطلوب مبارزه کنندگان با قاچاق مواد مخدر نیست چراکه از یکسو فشار داخلی بر ایشان را افزایش می‌دهد و از سوی دیگر، منجر به قدرت گرفتن هرچه بیشتر قاچاقچیان مواد مخدر می‌شود.
حالا بیایید با این تفاسیر، درباره قاچاقچیان مواد مخدر کمی دقیق تر شویم و به این مهم بیاندیشیم که قاچاقچیان مواد مخدر چه کسانی هستند؟ آنانی که مواد مخدر را از مرزها عبور می‌دهند، کسانی که به جاده می‌زنند و این مواد را با خود از شهری به شهر دیگر حمل می‌کنند یا آنانی که این روند را برنامه ریزی می‌کنند؟
اگر منظور دو دسته نخست باشند، می‌توان مقابله ها و مبارزه های بسیار موثری را به یاد آورد و آمار فراوان اعدامی ها را دلیلی برای موثر نشان دادن تلاش های ماموران مبارزه با مواد مخدر خواند اما اگر منظورمان از قاچاقچیان مواد مخدر، افرادی باشند که در پشت پرده پروسه جابجایی این مواد را سازماندهی می‌کنند، ماجرا فرق خواهد کرد.
آن گونه که از آمار و ارقام و اخبار بر می‌آید، اغلب تلاشمان برای مبارزه با مواد مخدر به مبارزه با قاچاقچیان خرد محدود شده و کمتر توانسته‌ایم افرادی که کارفرمایان ایشان هستند را شناسایی کرده و به مجازات برسانیم؛ قاچاقچیان حقیقی که کارگران و کارمندان زیادی تربیت کرده و به کمک ایشان، فرآیند قاچاق مواد مخدر را به انجام می‌رسانند و از نابودی ایشان هیچ هراسی ندارند.
اکنون بیایید از زوایه دیگری به ماجرا بنگریم و به این مهم بیاندیشیم که آیا اعدام افرادی که حمل و نقل مواد مخدر را عهده دار هستند و در اصطلاح، قاچاقچی این مواد نامیده می‌شوند، توانسته آن بازدارندگی لازم را به همراه داشته باشد یا تنها منجر به افزایش هزینه های حمل و نقل مواد شده است؟ براستی اشکال کار کجاست؟
ابهاماتمان زمانی زیادتر می‌شود که به اشکالات دیگر ماجرا هم توجه کنیم و بدانیم در سایه مجازات های سنگینی که برای حمل مواد مخدر در نظر گرفته‌ایم، خواسته یا ناخواسته راه دسیسه چینی برای بدخواهان را فراهم آورده‌ایم، اینقدر که میبینیم شمار افرادی که بابت کشف مواد دستگیر شده و مدعی هستند که قربانی دسیسه چینی دشمنان‌شان شده‌اند آنقدر زیاد است که داستانهایی از این دست در بسیاری از فیلم ها و سریالهای تلویزیونی نیز دیده می‌شود.
با این تفاسیر می‌توان گفت گویی اسیر جنگی بسیار بزرگ و فرسایشی شده‌ایم که تمام هم و غممان برای پیروزی در آن، به مقابله رو در رو با صف پیاده نظام دشمن معطوف شده و حواسمان نیست که حمله به سرشاخه های دشمن تا چه اندازه موثر تر است و چقدر حاشیه های کمتری به همراه خواهد داشت.
اینجاست که به ضرورت تغییر شیوه مبارزه مان با مواد مخدر خواهیم رسید که در غیر اینصورت، هیچ پیروزی این در این جنگ پنهان نصیبمان نخواهد شد و سالهای بعد هم که بخواهیم درباره مبارزه با مواد مخدر مطلبی را شروع کنیم، ناچاریم از اینجا شروع کنیم: چندین هزار اعدامی تاکنون و چند هزار نفر در صف اعدام؛ اعدادی هولناک که ظاهرا تمامی ندارند... .
منبع : تابناک